Prolog.

„Żegnam was,już wiem nie spotkamy się.”

Koniec roku szkolnego. Dzień na który czekaliśmy całe dziesięć miesięcy. No dobra,biorąc pod uwagę nasze nieobecności. Spowodowane rzekomymi anginami,grypami i innymi schorzeniami. To chodziliśmy do tej szkoły może siedem miesięcy,ale to nie lada wyczyn. Kolejna szkoła za nami. Tak właśnie dziś skończyliśmy gimnazjum. Czuję się staro,a jak sobie pomyślę,że znam was jakieś jedenaście lat,to czuję się jak emeryt. Przecież to większa część mojego życia. Siedzimy na plaży,nad Wisłą. To nasze ulubione miejsce. Przychodzimy tu kiedy mamy jakiś problem,kiedy jesteśmy na wagarach,kiedy chcemy spędzić czas razem po prostu. Kiedy byliśmy dziećmi przychodziliśmy tu z rodzicami. Stwarzaliśmy wtedy nasz własny świat. Ja byłam księżniczką a wy rycerzykami chroniącymi mnie przed wszelkim złem. I tak jest do dziś. Księżniczką co prawda nie jestem,wam do rycerzyków też wiele brakuje. Jednak zawsze mnie bronicie,wspieracie. A teraz ma się to wszystko skończyć.. Ten cały wyjazd do Hamburga. Tak bardzo nie chcę was zostawiać. Tak bardzo boję się tego co spotka mnie w przyszłości. Tak bardzo boję się,ze was stracę. A najbardziej boję się tego,ze stracę cię na zawsze i nigdy więcej cię nie zobaczę. To jest takie dziwne. Jesteś moim przyjacielem,znam cię od dawna. A ja po prostu czuję,ze się w tobie zakochałam. Wpadłam po uszy. Chciałam ci to powiedzieć,zwlekałam z tym. A teraz,teraz jest już za późno. Nawet jeśli powiedziałbyś,ze czujesz to samo,to tylko skomplikowało by nasze życie. Ty tu ja w Hamburgu. A poza tym miłość ? Miłość w wieku piętnastu lat ? Nie! To pewnie jakieś zauroczenie,albo po prostu hormony uderzyły mi do głowy. Zresztą to już nie ważne. Muszę wam to powiedzieć,muszę! Jak mam to zrobić ? Jak mam wam powiedzieć,że po prostu was zostawiam? Znacie mnie i wiecie,ze nie potrafię sprzeciwić się rodzicom,za bardzo ich szanuję. Mój brat jest za bardzo zajęty by się mną zajmować. A zresztą wiecie,że on jest nieodpowiedzialny i rodzice w życiu by mnie z nim nie zostawili.. Jak mam wam powiedzieć,że to nasze ostatnie spotkanie,że pewnie nigdy więcej się nie zobaczymy. Jak ? Eh,każde z nas pójdzie w swoją stronę. Pewnie zostaniecie znanymi siatkarzami. A ja będę mieszkać w tych Niemczech,pewnie wyjdę za jakiegoś Adolfa,Gerarda czy innego Niemca,urodzę mu dzieci i będę kurą domową. A nasze drogi nigdy więcej się nie zejdą. Siedzę na kamieniu i rysuję coś patykiem na piasku. Spoglądam na was,rozwiązujecie jakiś durny test z gazety dla nastolatków.

• Jaki jest najlepszy sposób na poderwanie dziewczyny? Spoglądasz na Karola i śmiejesz się w głos.
• Wylanie zupy mlecznej na obiekt,który Ci się podoba. Odpowiada stanowczo.
• Poczekaj aż przeczytam propozycje debilu! A poza tym wyrwałeś kogoś tym sposobem ? Chichoczesz,jednak na twojej twarzy pojawia się zaciekawienie.
• Dwie najlepsze dupy w mieście stary. Odpowiada z dumą.
• Niby kogo ? Opierasz ręce na biodrach i pytasz z jeszcze większym zaciekawieniem.
• Biankę i ciebie i to pierwszego dnia w przedszkolu. Odpowiada z uśmiechem. Uderzasz go w głowę,po czym oboje wybuchacie śmiechem. Ja jestem tak jakby nieobecna. Wpatruję się w ziemię i nadal bazgrzę coś na tym piachu. Podchodzisz do mnie,klękasz przede mną,opierasz dłonie na moich kolanach.
• Bianeczko co się dzieję? Pytasz czule.
• Nie trać głowy zawsze masz nas. Karol podchodzi do mnie i obejmuję mnie od tyłu. Spoglądam na ciebie.
• Jutro wyjeżdżam do Hamburga. Odpowiadam smutnym tonem głosu.
• Dobra ! Przywieź mi fajną... przybiera pozę myśliciela. - Albo nie. Niemki nie są fajne. Dodaję z rozczarowaniem.
• Nie martw się przecież wrócisz niedługo. Mówisz z uśmiechem i głaszczesz mnie po głowię.
• Nie rozumiecie. Ja wyjeżdżam na stałe. Tata dostał propozycje pracy w Hamburgu. Chowam twarz w swoje dłonie i ronię kilka łez.
• Jak to ?Nie możesz zostać z Kubą ? Nie możesz zostać u wuja? Nie wiem już,coś się wymyśli. Kłos nerwowo chodzi z miejsca na miejsce.
• Jakub jest nieodpowiedzialny. Bałbym się gdyby z nim zamieszkała. Spoglądasz na niego stanowczo. Dochodzi do mnie,że nie ma wyjścia z tej sytuacji.. Zaczynam płakać.
• Bianuś! Spokojnie. Widząc moje zachowanie Kłos podchodzi do mnie od tyłu i mocno mnie przytula.
• Hamburg to nie koniec Świata. Będziemy mieli kontakt. Mówisz ze sztucznym uśmiechem. Próbujesz mnie pocieszyć. Kłos staję obok ciebie.
• A jeśli nawet,nam uciekniesz i nie będziemy mieli kontaktu. Znajdę cię Obiecuję! Mówi stanowczo i przykłada prawą rękę do swojej lewej piersi.
• Która godzina? Pytam odbiegając od tematu.
• Dwudziesta. Odpowiadasz.
• Muszę już iść do domu. Mama kazała mi wrócić wcześniej. Z samego rana wyjeżdżamy. Podnoszę się z kamienia,. Chwytacie mnie pod ramiona i idziemy w stronę mojego domu. Droga mija nam w ciszy,jak nigdy. Każdy z nas zdaję sobie sprawę,że to koniec jakiegoś etapu w naszym w życiu. Plany,które mieliśmy raczej się nie spełnią. Wszystko się zmieni,tak po prostu. Po jakiś piętnastu minutach jesteśmy pod moim domem. Stajecie przede mną.
• Proszę nie zegnajmy się długo. Mówię błagalnym tonem głosu.
• Pamiętaj masz nasze numery telefonów,gadu..To nie koniec Świata! Wszystko będzie dobrze. Przytulasz mnie mocno do siebie.
• Właśnie wszystko będzie dobrze. Powtarza wzruszonym głosem. Wtulam się w was mocno.
• Proszę idźcie już. Mówię ze łzami w oczach. Oboje przytulacie mnie mocno.
• Do zobaczenia. Wszystko będzie dobrze. Mówicie i puszczacie mnie z uścisku. Odchodzicie a ja ruszam w stronę mojego mieszkania,staję na progu. Obserwuje was.
• To już koniec świętej trójcy. Będzie mi was brakowało. Mówię pod nosem siadam na schodku i zaczynam rzewnie płakać.
  
  
  
  No to mamy prolog. Bardzo proszę o komentarze, w ten sposób udowodnić autorce opowiadania,  że pisze bardzo dobrze;) Jeśli ktoś chciałby być informowany o nowościach, odsyłam do zakładki Informowani .Jeszcze raz zachęcam do komentowania i do następnego, który ukaże się w przyszłym tygodniu ;) 
  Pozdrawiam ;*