Nie zapomnę twojej miny gdy podczas naszego pierwszego spotkania powiedziałam ci całą prawdę

o sobie. Byłeś zaskoczony,ale zrozumiałeś mnie. Kiedy wychodziliśmy z kawiarni. Poszedłeś do

kwiaciarni i kupiłeś wstążkę. Zawiązałeś ją na moich włosach niczym na prezencie.

Zaprowadziłeś mnie pod drzwi mieszkania. Zapukałeś,otworzył nam Karol. Przecierał oczy ze

zdziwienia. Złożyłeś mu życzenia,wtedy przypomniałam sobie,że przecież są jego 25 urodziny. Od

razu przytulił mnie i zaczął wykrzykiwać moje imię. Wtedy z mieszkania wyskoczyła

zdezorientowana Ola. Było mi bardzo miło kiedy okazało się,że dużo jej o mnie opowiadaliście.

Poszliśmy do klubu odpowiednio uczcić urodziny Karolla. I od tamtej chwili znów byliśmy nie

rozłączni. Z tobą spotykałam się codziennie. Na drugim spotkaniu,opowiadałeś mi o Milenie.

Powiedziałam wtedy prosto z mostu. „Ona Cię zdradza od dawna. A ty i tak będziesz ze mną”

Zdenerwowałeś się na mnie i zostawiłeś mnie samą w centrum miasta. Po tygodniu odezwałeś się do mnie i powiedziałeś,że moje słowa okazały się prawdą. Po dwóch miesiącach od naszego pierwszego spotkania byliśmy już parą. Nasz pierwszy raz wyglądał tak samo jak w moim śnie. Tylko bez tej całej kłótni z Karolem. Wtedy po prostu zasnęłam i obudziłam się wtulona w ciebie. Cały czas namawiałeś mnie abym spotkała się z Kubą.,jednak ja odmawiałam.

Po czterech miesiącach naszego związku zaprowadziłeś mnie do pięknie urządzonego mieszkania. Zaproponowałeś abym z tobą zamieszkała uśmiechnęłam się i od razu się zgodziłam. Pojechaliśmy do ośrodka,weszliśmy do mojego pokoju i zaczęliśmy pakować moje rzeczy. Tomasz patrzył na nas ze zdziwieniem. Powiedział,że chcę abyś wyszedł,że chcę się ze mną pożegnać. Zapytał mnie czy jestem tego pewna. Odpowiedziałam,że tak,a on życzył mi szczęścia. Wtedy widziałam go ostatni raz. Razem ze swoim zespołem podpisał kontrakt płytowy i wyjechał do Warszawy. Napisał mi list w którym wyjaśnił,ze kocha mnie od dawna. Napisał,ze nie mógł zostać w Bełchatowie i patrzeć na moje

szczęście. Przeprosił mnie i podziękował za wszystko. Choć to ja powinnam mu dziękować.

Brakowało mi go,ale byłam pewna,że to uczucie wygaśnie. Tak też się stało,jego zespól odniósł wielki sukces,który przyniósł mu światową sławę. Zamieszkał w Stanach,teraz jest szczęśliwym mężem i ojcem trójki dzieci. Któregoś dnia

zadzwonił do ciebie telefon,wybiegłeś wtedy jak narwany z mieszkania. Wróciłeś po jakiejś

godzinie. Wszedłeś do mieszkania krzycząc ze masz dla mnie niespodziankę. I wtedy do

mieszkania wszedł Jakub. Rozpłakałam się na jego widok, a ty nas zostawiłeś abyśmy wszystko

sobie wyjaśnili. Pierwszy raz widziałam jak Jakub płaczę. Naprawdę żałował tego,ze wtedy mnie

zostawił. Obwiniał się za to,ze wpadłam w nałóg. Czuł się źle z tym,ze wszystkich informacji o

mnie dowiadywał się od dziennikarzy. Bał się zrobić pierwszy krok,bał się tego,że go odrzucę.

Wybaczyłam mu. Przeprosiłam go za siebie,przecież ja też popełniałam błędy. Po naszej rozmowie

przytulił mnie,tak jak nigdy wcześniej. Dzięki tobie odzyskałam ukochanego brata. Minął rok zostałam Twoją żoną.

Świadkami na naszym ślubie byli Jakub i Ola. Oj jak Kłos się cieszył. Spił się na naszym

weselu jak głupi. Skakał,porywał mnie do tańca i cieszył się naszym szczęściem. Nigdy nie

zapomnę dnia naszego ślubu. On był jak z bajki. Każda kobieta marzy o tak magicznym ślubie.

Długa biała koronkowa suknia,delikatny kwiatek we włosach. Wymarzony mężczyzna obok i ślub

w małym drewnianym kościółku w górach i wielkie góralskie wesele. Nie zapomnę naszego

pierwszego tańca. Tańczyliśmy do „When I need You. To nasza ulubiona piosenka,zawsze w złych

chwilach ją sobie nucę. Potem czas leciał bardzo szybko. Ślub Oli i Karolka byliśmy świadkami. I

właśnie podczas ich wesela szepnęłam ci na uszko,ze zostaniesz tatą. Nigdy nie zapomnę twojej

radości. Wykrzykiwałeś,ze będziesz tatą i wzniosłeś toast za naszego potomka. Oboje byliśmy w

szoku kiedy na Usg okazało się,że za 5 miesięcy będziemy rodzicami bliźniaków,chłopczyka i

dziewczynki. Dostałeś propozycje od Maceraty,od dawna marzyłeś,by grać we Włoszech.

Bez wahania podjąłeś decyzje i tak wyjechaliśmy do Włoch. Tam urodziły się nasze maleństwa Asia i Łukasz. Nigdy nie zapomnę jak

bałeś się wziąć ich na ręce. Patrzyłeś na nich z takim przerażeniem w oczach. Byłeś taki szczęśliwy.

Kiedy odebrałeś nas ze szpitala zdziwiłam się,ze nie jedziemy do naszego mieszkania.

Zaprowadziłeś nas do wielkiego domu na prowincji,były tam już nasze wszystkie rzeczy i urządzone pokoiki dla dzieci. Byłam taka szczęśliwa.

Tego samego dnia zasadziłeś w naszym ogrodzie drzewko

pomarańczowe. Z dumą powiedziałeś,ze zrobiłeś wszystko co prawdziwy mężczyzna powinien

zrobić. Początki rodzicielstwa były dla nas obojga trudnym doświadczeniem. Kolki,nie przespane

noce,a zarazem radość,którą przynosiły nam nasze maluchy. Z każdym dniem uczyły się czegoś

innego. Skłamałabym jeśli powiedziałabym,że nasze życie było sielanką. Oczywiście były

zgrzyty,czasem nawet takie,ze myślałam,że to koniec. Jednak nie poddaliśmy się. Wiesz dlaczego ? Bo nasza miłość nam w tym pomogła,po prostu my nie moglibyśmy bez siebie istnieć.

Pamiętasz jak w

jedenastą rocznicę naszego ślubu,zasłabłam na twoim meczu? Tego samego dnia usłyszeliśmy wyrok : Ostra białaczka szpikowa. Starałeś się

wspierać mnie,dzieciaki. Jednak nie raz widziałam jak płaczesz cicho w poduszkę. Zaczęłam

leczenie,jednak one nie poskutkowało. Przeszczep się nie udał. A ty cały czas udawałeś,ze jesteś

twardy. Pamiętam jak pewnego wieczoru siedziałeś przy moim szpitalnym łóżku,obejmowałeś moją

dłoń. Myślałeś,ze ja śpię. Nigdy nie zapomnę tego co powiedziałeś

-Bianka,dlaczego tak się dzieję ? Tak bardzo się staramy,lecz z tą chorobą nie można wygrać.

Strasznie się boję,boję się tego,ze odejdziesz. Nie wiem czy sobie poradzę. Czy zdołam wychować

nasze dzieci na dobrych ludzi. Przecież im będzie ciebie brakowało. Mają już 10 lat,uważają się za

dorosłych. Jednak wiem,ze jesteś im strasznie potrzebna. Zastanawiam się czy będziesz z nami,czy

będziesz nad nami czuwać. Nie wiem jak ja sobie bez ciebie poradzę,jak my sobie bez ciebie

poradzimy?. Jesteś dla mnie najważniejsza,jesteś motywacją do działania,dajesz mi siłę do walki,do

życia. Bianuś,ja tak bardzo cię kocham. Błagam cię walcz nie poddawaj się. Płakałeś mówiąc to.

Zebrałam wszystkie siły chociaż byłam już bardzo słaba. Usiadłam na łóżku i otuliłam dłońmi

Twoją twarz.

- Kocham Cię,najbardziej na Świecie i jeśli to naprawdę się stanie. Będę przy was.

Wierzę,że tam gdzieś jest jakiś lepszy Świat. W którym nie będę czuła bólu,w którym będę

szczęśliwa. I stamtąd będę czuwać nad wami. Lecz pamiętaj,jeśli odejdę będzie nas dzielił tylko

czas. Prędzej czy później spotkamy się. A ja będę czekać. Mam nadzieję,że ty będziesz szczęśliwy

gdy to powiedziałam z moich oczu popłynęły łzy. Ty wtuliłeś mnie w siebie i ucałowałeś moją

łysą głowę.

-Jak mam być szczęśliwy bez Ciebie ? Zapytałeś przez łzy.

- Spróbuj odpowiedziałam I jeszcze mocniej wtuliłam się w ciebie. Zawsze byłeś silny niczym grecki

wojownik. Jednak wtedy płakałeś jak dziecko,byłeś całkowicie bez silny. Minął rok. Dziś jest nasza

kolejna rocznica ślubu. A ja leżę w izolatce. Nie mogłeś nawet mnie przytulić. Stałeś za szybą razem z

naszymi dziećmi,Kubą i Karolem. Machałam do was. Oni po chwili zostawili cię samego.

Przyłożyłeś dłoń do szyby,dotykałeś jej czule tak jakbyś dotykał mojego policzka. Z ruchu Twoich

warg wyczytałam kocham cię. Popłakałam się wtedy. Po chwili pielęgniarka was wyprosiła. Byłam

świadoma,że po raz ostatni was widzę. Andrzej ja to po prostu czuję,ja czuję że umieram. Zmieniłeś moje

życie o 180'. A może to ten sen je zmienił ? Tak,to ten sen zmotywował mnie do walki. Był dla

mnie przestrogą. Pokazał mi jak mam postępować aby uniknąć tego wszystkiego,by uniknąć tych

kłamstw,by uniknąć rozstania z tobą,by cię nie zranić,by uniknąć tego ślubu,śmierci... W pewnym

sensie ten sen był proroczy. Wiele rzeczy się sprawdziło. Jestem psychologiem,interesuje się

psychiką człowieka,ale nigdy,nigdy nie wierzyłam w takie sny. Teraz jednak wiem,że psychika

człowieka jest rzeczą nieodgadnioną i zawsze będzie nas zaskakiwać. A być może ten sen był

zjawiskiem mistycznym,czymś wywodzącym się z zupełnie innego świata. Tego nigdy się nie

dowiem,ale wiem,ze to dzięki niemu zmieniłam swoje życie. Poprosiłam pielęgniarkę aby przyniosła mi mojego laptopa. Protestowała,ale gdy powiedziałam

jej,ze chcę się pożegnać z rodziną pisząc list,zgodziła się. Zebrałam wszystkie siły i spisałam naszą

historię,moją historię. Chciałam żebyś wiedział o moim śnie. O tym,ze tak naprawdę to on

zmotywował mnie do walki Andrzejku! Pamiętaj że was kocham najbardziej na Świecie. Nasze

maleństwa,choć nie są już takie małe,właśnie wchodzą w buntowniczy okres. Bądź dla nich

wyrozumiały. Pamiętaj jak my zachowywaliśmy się kiedy mieliśmy po 11 lat. Jesteś najlepszym

tata na Świecie. Wiem,ze dasz radę,że wychowasz ich na dobrych ludzi. Serce mi się kraja kiedy

pomyślę sobie,że nie będzie mnie kiedy pierwszy raz będą mieli złamane serce. Ze nie będzie mnie

kiedy będą pisali matury. Ze nie będzie mnie kiedy będą brali ślub. Ze nie zobaczę swoich wnuków.

Ja wiem,ze nie będzie mnie wtedy przy was ciałem,ale będę duchem. Kiedy zamykam oczy widzę

wszystkie chwile spędzone razem z tobą. Te dobre i te złe. Myślę sobie jakie ja mam szczęście.

Zakochałam się w tobie jako piętnastolatka,by dopiero po latach to sobie uświadomić. Jako ta

piętnastolatka marzyłam o tym,ze będziemy małżeństwem,będziemy mieli dzieci,duży dom i

zestarzejemy się razem. Wszystko się spełniło,oprócz tej wspólnej starości. Co chwilkę szczypię się

nerwowo w ramię. Tak bardzo chciałabym,żeby to był sen,niestety tym razem to nie jest sen. . Ja umieram,zostawiam ciebie nasze maluchy. Łzy napływają mi do oczu kiedy to piszę.

Nie będę przedłużać. Wiem,ze dacie sobie radę. Wiem,ze będziesz miał wsparcie od Jakuba,Karola

i ich rodzin. Powiedz naszym „dorosłym dzieciaczkom”,które na każdym kroku starają nam się tę

dorosłość udowodnić,że bardzo ich kocham. Powtarzaj im to często. A ty pamiętaj,że kocham cię

bardzo mocno,nigdy nie spodziewałam się,ze tak kogoś pokocham. Będę przy was. Obiecuję.

Żegnajcie.

Kiedy czytał ostatnie słowa,nie mógł opanować wzruszenia łezka zakręciła się w jego oku. Schował list do kieszeni kurtki i przez chwile siedział zamyślony na cmentarnej ławeczce.

• Tato,ale ty przecież byłeś u mamy jak umarła. Powiedziała młoda dziewczyna lekko wzruszonym głosem.
• Tak byłem. Wtedy w środku nocy coś mnie tknęło. To był taki impuls czułem,że muszę pojechać do szpitala. Kiedy dotarłem na miejsce,lekarz nie powiedział ani słowa,po prostu wpuścił mnie do niej. Usiadłem na krzesełku tuż obok niej i czule głaskałem jej dłoń. Ona nagle bardzo mocno ścisnęła moją dłoń
• Kocham Cię,pamiętaj. Powiedziała i szczerze się uśmiechnęła. Zamknęła oczy,czułem jak wypuszcza moją rękę z uścisku. Aparatura zaczęła wydawać charakterystyczny dźwięk. Biania leżała na wielkim szpitalnym łóżku z prze szczerym uśmiechem na twarzy. Wiedziałem,że teraz nic jej nie boli,że jest szczęśliwa. A mimo to czułem się jak bezsilne dziecko,położyłem się tuż obok niej i wtuliłem się w jej martwe ciało. Tym razem to ja miałem nadzieję,że to sen. Zamykałem i otwierałem co chwile oczy,chciałem się obudzić,ale to nie był sen. Ona odeszła.

Asia usiadła na ławce tuż obok taty i mocno go przytuliła.

• A ja nigdy czegoś nie zrozumiem. Odezwał się młody chłopak
• Czego ?
• Tato,minęło 10 lat a Ty nie ułożyłeś sobie życia. My dorośliśmy,każde z nas ma swoje życie. Nie czujesz się po prostu samotny ? Zapytał
• Nie jestem samotny. Wasza mama jest ze mną każdego dnia,każdego dnia czuję jej obecność.
• Gadanie. Parsknął Łukasz.
• Uspokój się! Skarciła go siostra.
• Kochałeś kiedyś kogoś,ale tak naprawdę? Zapytał zaciekawiony Andrzej. Młody mężczyzna schylił głowę i zaczął ślepo wpatrywać się w ziemię.
• Właśnie,więc nigdy tego nie zrozumiesz.
• Ale tato... Łukasz chciał kontynuować dyskusję,jednak Andrzej mu na to nie pozwolił
• Zostawcie nas samych,proszę.
• Dobrze tatusiu pójdziemy do samochodu,poczekamy tam na Ciebie. Powiedziała czule Asia.
• Ale tato. Wtrącił Łukasz
• Koniec gadania. Chodź nie marudź. Asia pociągnęła brata za sobą.

Starszy spojrzał na zdjęcie znajdujące się na nagrobku.

• Widzisz Łukasz to mój charakterek,przypomina mnie za młodu. Uparty jak osioł,nic nie da sobie wytłumaczyć. Jednak dobry z niego chłopak. W tym roku został przyjmującym reprezentacji Polski,na co dzień gra w Pallavolo Modena. Asia,bardzo przypomina ciebie. Kiedy dowiedziała się,że odeszłaś usiadła mi na kolanach i powiedziała
• Wiesz tatusiu jak będę duża,to znajdę lekarstwo na tą chorobę. Pomogę innym dzieciom. Nie chcę,żeby ich mamusia umarła. I tak trwa w tym założeniu,jest studentką drugiego roku medycyny na Oxfordzie. Jestem z nich bardzo dumny,chyba dobrze ich wychowałem. Wiesz tak rozmyślam nad słowami Łukasza. Kiedyś myślałem o tym,by znaleźć sobie kogoś. Myślałem,że będzie mi łatwiej wychować dzieci. Jednak nie potrafiłem,nie potrafiłem o Tobie zapomnieć. Nie mógłbym ułożyć sobie życia z inną kobietą,kiedy Ty nadal jesteś w moim sercu. Po co ja to mówię,przecież ty to wszystko wiesz. Mężczyzna wstał z ławki przybliżył się do nagrobkowego zdjęcia. Pogłaskał je czule niczym policzek,swojej ukochanej.
• Nasza miłość jest jak wiatr. Nie widzimy jej,ale ją czujemy. Powiedział i odszedł w stronę bramy głównej. Po chwili odwrócił się
• Dzieli nas tylko czas szepnął. I ponownie ruszył w drogę powrotną do samochodu.
  
  
  *KONIEC* 
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
   Ryczę,ryczę,ryczę. To już koniec kochane. Trudno jest mi się rozstawać z tym opowiadaniem,ponieważ jest to moje pierwsze opowiadanie,które zaczęłam publikować. DZIĘKUJĘ! Za ponad 3 tysiące wyświetleń,za każdy komentarz(pozytywny,negatywny),za to,że byłyście tu regularnie i czytałyście te wypociny. A przede wszystkim dziękuję jednej osobie. Asiu! Dziękuję,za to,że zaczęłaś publikować to opowiadanie. Dziękuję za to,że przywróciłaś mi wiarę w siebie. Dziękuję za to,że zawsze mnie wspierałaś i każdy rozdział czytałaś z zapartym tchem. Dziękuję za to,że po prostu jesteś. Nienawidzę pożegnań dlatego będę się streszczać. Jak wiecie zaczęłam publikować coś nowego(pod swoim nickiem). Serdecznie was Zapraszam! Ach,jak tam nastroję przed piątkowym meczem ? Ja już nie mogę się doczekać! Zestaw kibica mam już przygotowany,pewnie gdy cała hala zacznie śpiewać hymn to uronię kilka łez. Mam nadzieję,że siedząc na trybunach i obserwując naszych kochanych siatkarzy przyjdzie mi do głowy pomysł na nowe opowiadanie. Znowu piszę strasznie chaotycznie,ale cóż. Dziękuję wam kochane z całego serduszka! 
  PS. Chcę takiego męża jak Endrju.
  Wasza Kasia.